Juana Leclerc en vrije tijd

Geachte lezer :),

Om orde in de chaos aan te brengen: onderstaande beschrijft 2 mei t/m 12 mei ;).

Laat ik eerst beginnen met wat te vertellen over mijn vrijwilligerswerk, hiervoor ben ik immers in Honduras.
2 mei ben ik begonnen op het instituut voor speciaal onderwijs Juana Leclerc. De eerste dag reisde Juanita met me mee in de schoolbus (de schoonmaakster van ICYE). Elke ochtend om 7 uur vertrek ik van mijn huis om 5-10 minuten te lopen naar de plaats waar de schoolbus van Juane L. langskomt. Meestel komt de bus echter om 7.30 pas. Alhoewel meestal, ik heb alleen 2, 3 en 8 mei nog maar de bus genomen. Vrijdag 4 mei bleek de bus een andere route te nemen en was mij dit niet verteld dus had ik een dagje vrij. Maandag had Lesbia, een vriendin van Renee die ook de vrijwilligers begeleid bij Juana L., ineens het idee gekregen dat de plek waar ik wachte te gevaarlijk was dus moest ik maar met haar meerijden. Dit heb ik haar samen met anderen uit het hoofd gepraat dus kon ik dinsdag wel weer de bus nemen. wo-do-vr waren er cursussen voor de docenten dus kon ik niet met de bus terug, dus weer met Lesbia meegereden. Maar goed met de bus komen we dus om rond 8 uur aan op het instituut Juana L. Hier ben ik nu in mijn orientatie fase waarin ik bij alle klassen een dagdeel meeloop/meehelp. Hierna krijg ik een week en maand schema en wordt in overleg gekeken wat ik wil en waar ik nodig ben. Behalve mij heb ik in de eerste week nog enkele vrijwilligers ontmoet. Een Japanse man die slecht Engels en Spaans spreekt maar twee jaar blijft om rekenlessen te ontwikkelen en uit te voeren, Ana Maria met wie ik veel omga die een maand vrijwilligerswerk doet tijdens haar vakantie en Yvette/Ibeth/Ibete (iig zelfde uitspraak als mijn naam in het Spaans :p) die nu vrijwilligerswerk doet maar straks begint aan haar psychologie stage. Met haar zit ik erg op één lijn met betrekking tot ideeën en veranderingen in pedagogische aanpak. Maandag beginnen nog een paar vrijwilligers en de week erna hebben we een bijeenkomst die ik leid omdat ik ben benoemd tot hoofd van de vrijwilligers. Dan gaan we kijken wat wij kunnen bijdragen, wat goed gaat op Juana L. en waar verbetering in nodig is.

Het instituut heeft kleuteronderwijs, basisonderwijs en praktijkonderwijs. Zo verpakken ze kruiden die ze verkopen aan restaurants en is er een houtbewerkingsafdeling. Alle leerlingen zijn fysiek in staat om te lopen, wel zijn enkele zwaar obees, sommigen niet zindelijk, licht spastisch of scheel. Mentaal zit er veel verschil tussen de leerlingen. Slechts enkelen kunnen lezen en schrijven. Veel weten wel een aantal letters en hun eigen naam en sommigen zijn helemaal analfabeet. Ook kunnen niet alle leerlingen praten. Over het
algemeen is het niveau best laag, maar heb ik het idee dat er soms ook te weinig gestimuleerd wordt. Dan zie ik in hun schrift al hele woorden staan terwijl ze die dag alleen maar een werkblad maken met de letter i: kleuren en crepepapier eropplakken, en dat twee uur lang. Of werkjes voor moederdag die door de docenten zelf worden gemaakt aan haar bureau terwijl de kinderen maar een beetje rondklieren. In mijn ogen kan er dus nog wel veel verbeterd worden, maar ik ben er natuurlijk nog maar 1.5 week. En ik zie wel dat er erg liefdevol en respectvol met de kinderen wordt omgegaan. Er wordt niet geslagen (behalve de kinderen elkaar) en over het algemeen weinig gestraft. De kinderen mogen helpen, worden geknuffelt en voelen zich naar mijn idee erg veilig. Positief dus, zeker omdat veel kinderen uit erg arme gezinnen komen. Maandag 7 mei ben ik bijvoorbeeld op geweest naar een tweeling die beide naar Juane L. gaan. Ze wonen ongeveer 20km buiten Tegucigalpa en in een zeer armoedig huisje. De sociaal werker was mee om vragen te stellen over maatschappelijke acceptatie en hun thuissituatie. Verder was de klas mee omdat ze eten hadden ingezameld en dat gingen overhandigen. Erg interessant dus om mee te maken!
Mijn tweede werkdag 3 mei was een feestdag, de 39e verjaardag van het instituut. Bij de ingang werden werkjes verkocht er waren speeches en de kinderen konden buiten lekker dansen. vrijdag 4 mei zou ik naar het olympisch stadion om daar te sporten met de kinderen. Bij een soort van paralympisch sporttoernooit in Panama hebben enkele jongeren medailles gewonnen en dit is een 1x per twee week hebben ze een sportdag. Maar niemand had me verteld dat de bus niet langs mij ging, dus had ik ineens een vrije dag.
Juanita van ICYE vond dit zo zielig voor me dat ze me uitnodigde om bij haar te logeren en de volgende dag een Canadese vrijwilligster mee te nemen naar het project in haar geboortedorp "El porvenir" zo'n 60km ten noorden van Tegucigalpa. Leuk leuk!! Bij haar slapen was al een belevenis omdat ze heel anders woont dan Renee en in een leuke wijk met allemaal kinderen die op straat spelen en leuke marktjes. De bus naar El Porvenir was een Amerikaanse schoolbus en zat vol met mensen en een enkele verdwaalde kip.Aangekomen in El porvenir keek ik mijn ogen uit naar alle mooie pastelkleurige huisjes. De tassen van de Canadese Dempsey gedumped in wat haar thuis gaat worden voor 2 maand en toen de rickshaws/tuck tucks/Motor taxi's genomen naar Juanita's ouderlijk huis, dit voelde als eventjes terug in India :D. De zaterdag hebben we in het zwembad doorgebracht en vervolgens nog 2 uur lang het dorp rondgewandeld, bij kennissen en familie van Juanita naar binnen en allemaal nieuwe dingen gegeten. Het was een beetje schokkend voor mij dat de 4-jarige die met ons meeliep weigerde door mij opgetild te worden toen ze te moe was om te lopen, krijssen dat ze deed bij alleen al de vraag! Heb ik nog nooit meegemaakt bij een kind. Gelukkig heb ik 's avonds tijdens de stroomuitval bij kaarslicht (met op de achtergrond vuurvliegtjes) nog vollop met haar gedanst en 'gat in de weg' en 'hoofd-schouders-knie-en-teen'gedaan ... I still have the magic met kinderen ;). Het huisje van Juanita's familie is erg leuk, twee grote slaapzalen met veel waarin de hele familie slaapt, veranda met hangmat en douchen met een bak water. Zondag voor de middag was ik weer thuis en heb ik de hele middag bij Harold en Elena gelunched en gekletst.

Maandag 7 mei was het opnieuw een drukke (werk)ddag voor me met het bovengenoemde huisbezoek en 's avonds uit eten omdat Renee 70! jaar is geworden. Ook moest ik langs het ICYE kantoor om eindelijk mijn lokale telefoon af te halen! Nu ben ik tenminste bereikbaar voor mijn snel groeiende netwerk hier! Dinsdag 8 mei kwam Jinan eindelijk aan uit Nederland, erg gezellig en vanaf 14 mei gaat ze ook werken op Juana L. Inmiddels heb ik 's ochtend de gewoonte gekregen om het nieuws te kijken. Dit is handig want dan weet je dat de straat waar ze net de wegafzetting weghalen 2 uur geleden toneel was van een geweldadige ontvoering van een journalist waarvoor ze losgeld eisen, en dat die misschien wordt vermoord net als de journalist die twee dagen daarvoor was ontvoerd na een pro-homo uitspraak. Of dat je een uur extra in de snikhete auto moet zitten omdat de bussen uit protest alle grote toegangswegen blokkeren... absoluut nuttig en actueel dus dat nieuws 's morgens. Wo-do-vr 9-11 mei was er een workshop voor docenten met betrekking tot leer-schrijf onderwijs voor de kinderen. Hier heb ik twee keer een dagdeel aan meegedaan en ondanks dat ik niet alles volgde was dit toch erg interessant. Vrijdag was ik vroeg thuis en heb ik maar eens mijn kleren gewassen, met de hand want veel mensen hebben hier geen wasmachine. Renee heeft er wel één maar geeft pluizen af aan de kleren, en ook Ana Maria vertelde dat ze thuis een wasmachine en droger hebben, maar die gewoon nooit gebruiken. Vreemd, maar kleren met de hand wassen kost ook weer niet extreem veel tijd. Vrijdagavond zijn Jinan en ik naar een gratis concert geweest van het Honduran Philharmonic Orchestra. Erg mooi en ze speelden vooral de bekende klassiekers, dus ook herkenbaar. Zaterdag zijn we met Renee naar de Club Social del Banco Centroamericano de Integración Económica. Oftewel een club voor leden van de centrale bank waar je kan zwemmen, tennissen, eten, sauna, fitnessen etc. Wij hebben alleen een middag gezwommen en heerlijk gegeten. 's Avonds even langs Harold en Elena om Jinan voor te stellen en toen konden we direct mee naar de film 'Espejito, espejito' oftewel Mirror, mirror in het Spaans. En jawel ik kon praktisch de hele film woord voor woord volgen! Dit lukt me lang niet altijd, regelmatig sta ik stom te staren als mensen wat vragen of vertellen en kom ik niet verder dan Qué? (Wat?). Maar ik kom er wel, elke dag ga ik vooruit dus over 6 maand misschien wel... Vloeiend!! Ok dit is het voor nu, morgen (voor jullie vandaag al) is het moederdag, een belangrijke dag hier. En bij deze dus ook Fijne moederdag mam!

met trager internet. Ik beloof beterschap.

Heel veel liefs,
Yvette


Ps. De foto's is me nog niet gelukt door alle drukte en het neemt even wat tijd in beslag