Een dag in een paradijs

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik al weer bijna een week van huis, en wees gerust ik ga jullie de komende maanden niet wekelijks spammen met een lang verhaal. Maar sommige dingen wil ik nu eenmaal graag delen zeker omdat alles voor mij nu nog nieuw is, aan u allen de keus om nu verder te lezen of niet :D.
Ik woon de komende 6 maanden bij de 68-jarige Renee Yolanda die alleenstaand is en een mooi en redelijk groot huis heeft. Het is (tot nu toe) een vriendelijke, geduldige en assertieve vrouw met een goed gevoel voor humor met een klein schattig wit autootje waarin ze rondraced. Het huis ligt dicht bij het kantoor van ICYE, de organisatie die hier mijn verblijf regelt, en het is een goede buurt. Toch wordt het ook hier afgeraden om 's avonds alleen over straat te gaan. De veiligheid in de hoofdstad laat te wensen over. Bij bijna alle groepen die ICYE heeft begeleid zijn er wel mensen berooft, dus de kans is aanwezig dat mij dit de komende maanden ook nog overkomt. Maar wees gerust als je gewoon kalm al je spullen afstaat en geen weerstand bied dan komt het wel goed (niet mijn sterkste kant maar ja).
In 2010 vertrok ik naar Venezuela. Caracas heb ik toen vermeden omdat het de dubieuse eer had om de moord-hoofdstad van de wereld genoemd te worden. In 2012 besluit ik dus zes maanden te gaan wonen in de hoofdstad die die "eer" inmiddels heeft overgenomen: Tegucigalpa, Honduras. Dit beangstigd mij niet echt, het gaat vooral om drugs en bende gerelateerde moorden en het betekend gewoon dat ik me aan moet passen aan de veiligheidsregels die daar gelden, dus bijvoorbeeld niet alleen of na zonsondergang over straat. Wel betekend dit dat ik zo goed als zeker een groot deel van mijn zo heilige vrijheid moet gaan opgeven. We zullen zien hoe dat gaat! De mensen leven hier niet echt in angst, wel letten ze op straat altijd goed op en zijn veel bij straten (ook die van mij) beveiligers aanwezig overdag. Sommige mensen hebben schrikdraad en camera's hangen. Renee heeft alleen wat prikkeldraad en een gammele garagedeur en vreemd genoeg voelt dat voor mij een stuk veiliger.
In Nederlands worden er ongeveer 1,6 moorden gepleegd per 100.000 mensen. In Honduras is dit ongeveer 82,1. per 100.000. Toch geloof ik niet dat de bevolking van Honduras genetisch gezien meer aanleg heeft voor geweld, of dat de mensen er slechter worden geboren. En toch worden er 50x meer moorden gepleegd, lopen er ook ongeveer 50x meer moordenaars rond. Dit zet me wel aan het denken. Zou dit dan betekenen dat van al die brave Nederlandse burgers om ons heen, zoveel van onze lieve kennisen en familie, in een andere samenleving met een ander leven ook in staat zouden zijn tot moord? Zou je zelf in staat zijn tot het plegen van een moord, roofoverval, zinloos geweld als je dit van jongsafaan om je heen ziet. Als dat je manier is om geld te verdienen of drugs te kopen. Als je ziet dat de mensen om je heen het goed hebben terwijl jij leeft van 2 dollar per dag .... wie zou jij zijn, welke waarden en normen zou je hebben in zo'n samenleving. Hoe verantwoordelijk zijn mensen dan eigenlijk voor hun eigen handelen als een samenleving bepaald dat 50x meer mensen met geweld aan hun einde moeten komen??
Interessante filosofische vraagstukken die helaas niet aanbod zijn gekomen in mijn 7! uur durende aankomsttraining op vrijdag 27 april. Wat wel aanbod kwam waren vooral hééél veel dingen die ik al lang wist (de definities van cultuur en informeel leren, symptomen van dengue koorts, Honduras weetjes die ook in mijn Lonely Planet staan etc.) of niet van toepassing zijn op mij zoals cultuur-shock. Schijnbaar moet je een enorme cultuur-shock krijgen als je in een ander land gaat wonen, en ga je door een aantal heel interessante fases. Die mij allen volkomen onbekend zijn. Misschien doe ik iets niet goed ;).
Mijn intuitie heb ik even getest en werkt nog wel heel goed, dus daar kan ik nog goed op vertrouwen. Donderdag 26 april ging ik namelijk met Renee naar een kennis van haar om nachos te halen. De manier waarop die jongen naar me keek gaf me het gevoel dat ik nog wat van hem zou horen, en ja hoor we waren nog maar net thuis of Renee werd gebeld of ik zin had om met hem en zijn nichtje naar de film te gaan :p, helaas ging dat door de aankomsttraining niet door. Ik hoop namelijk snel wat meer leeftijdsgenoten te leren kennen, gelukkig zijn ook twee kleinkinderen van Renee mijn leeftijd. Die hoop ik ook snel te ontmoeten. Die vrijdag heb ik ook een Spaans boek gekocht. Eigenlijk lag A Suitable Boy door Vikram Seth al klaar als geselecteerd literair reismaatje voor mijn volgende reis (nu dus). Maar ik ben hard geweest voor mijzelf. Alle Nederlandse en Engelse boeken zijn thuisgebleven, op de Bhagavad Gita en de Lonely Planet na dan. En ook in Honduras verbied ik mezelf Engelse boeken te lezen (ok ok ik ben zwak, de Meave Binchy die op het ICYE kantoor lag heb ik toch maar wel geleend, maar wie kan een goede Meave Binchy weigeren?) In plaats daarvan heb ik een nieuw reismaatje aangeschaft: El Plan Infinito van Isabel Allende. In het (lees)tempo dat ik in het Spaans afleg denk ik dat we nog heel wat uurtjes/dagen/weken samen gaan doorbrengen.
Ik moet eerlijk toegeven, mijn leven hier is de eerste dagen nog niet zo fascinerend, want ik ken nog maar weinig mensen. Maar de ervaring leert dat dit spoedig beter wordt. En ik doe wel elke dag leuke nieuwe dingen en ik leer veel Spaans. Mijn eerste nieuwe Spaanse woord was polvo = stof, omdat Renee zich de hele week excuseerde omdat het huis erg stoffig was want de week ervoor was er aan het plafon gewerkt. Het valt trouwens nog wel mee, want mijn longen geven gelukkig nog geen problemen :) :) (fingers crossed). Zaterdag 28e zijn we naar de markt gegaan, altijd een feest in een nieuw land, en ook hier heb ik me erg vermaakt met alle geuren en kleuren en vruchten en mensen. Hier ook met een groep Candezen gepraat die hier missionair werk doen, alhoewel het me een groot raadsel is wat ze in één week kunnen doen, want langer blijven ze niet. Renee heeft trouwens goed naar me geluisterd toen ik vertelde dat ik graag groente en fruit eet, inmiddels kunnen we met de 15+ kilo eten die we op de markt kochten volgens mij een heel weeshuis voeren. De terugweg kon ik al een beetje vinden, dichtbij de lelijke pukkel: een groot flatgebouw boven op een heuvel/berg in de stad. Stadsplanning kennen ze niet in Tegucigalpa.
Zondag zijn Rodolfo van ICYE en ik samen naar het centrum van Tegucigalpa gegaan. En heb ik nog beter geleerd om mijn weg te vinden in de stad en ook gebruik gemaakt van het openbaar vervoer en de taxi. Ze hebben afgedankte Amerikaanse schoolbussen, erg leuk!! Een gezellig dagje en na het museum te hebben bekeken weet ik weer een heleboel meer over Honduras en de Maya's. 's Avonds waren Renee en ik uitgenodigd om te eten bij haar vriendin en heb ik dus eindelijk wel een dikke twee uur met de jongen van donderdag zitten kletsen op het balkon met uitzicht op het dal en de heuvels vol stadverlichting. En ook even kort zijn nichtje Elena ontmoet. De jongen, Harold, is zelf ook nog maar een maand in Honduras na 10 jaar in Amrika gewoond te hebben. Hij woont nu bij zijn oom, tante, nichtje en oma in huis om goedkoop een studie te kunnen volgen. Leuk, leeftijsgenoten gevonden :D. Ik vermoed eigenlijk dat het een soort van vriendschaps-koppelactie van Renee en Harolds tante was, want vreemd genoeg hadden ze zelf al gegeten toen wij langskwamen.
Op koninginnedag was het voor mij een gewone maandag en ben ik met Renee meegeweest naar haar handwerk-clubje, erg grappig om een keer mee te maken. Wat een prachtige dingen maken ze! Één van de vrouwen was bezig met een speelplaid voor haar kleinzoon. Met allemaal treinen en dieren erop. Renee bevind zich duidelijk in de hogere middenklasse van het land. Veel van haar vriendinnen hebben in het buitenland gewoond of komen uit het buitenland of hebben (klein)kinderen die ergens anders wonen. En ze lopen allemaal met een blackberry rond.
Dinsdag 1 mei is dag van de arbeid en dus een vrije dag. Deze dag (vandaag) ben ik met Renee, haar dochter (Desiree), haar zus, zoon van haar zus en zijn vrouw en twee kinderen naar een Hacienda geweest (of ranch of buitenhuis). Desiree mag hier komen van haar baas, een miljonair in de mijnindustrie en het is hier werkelijk prachtig. 's Ochtend regende het erg hard, maar gelukkig was het de rest van de dag droog maar wel bewolkt. Helemaal niet erg want daardoor hoefde ik niet de hele tijd met zonnebrand te smeren, omdat ik veel heb gezwommen. Het voelde echt als een dag in een paradijs. Prachtige natuur héél veel bloemen, goed onderhouden gebouwen en echte cowboys op paarden die de koeien bijeendreven. En toen ik vertelde dat ik ook paard reed mocht ik ook wel even rijden. Heerlijk in galop met een rok aan over de hacienda gecrossed! Het was twee uur rijden vanaf Tegucigalpa dus ik heb ook al echt een beetje van het land kunnen zien!

Woensdag 2 mei ga ik voor het eerst naar mijn vrijwilligerswerk. Maar eigenlijk wil ik hieraan binnenkort een langer verhaal wijden.

Volgende keer probeer ik ook een link met foto's te plaatsen voor de mensen die niet met me bevriend zijn via facebook ;).

Heel veel liefs Yvette