Honduras verkennen

Hallo allemaal,

Wat gaat de tijd snel! Voor dat ik er erg in heb is er te veel gebeurd om in een mooi verhaal te kunnen verwerken. De highlights dan maar even voor jullie:
4 tot 6 juni had ik nog Spaanse les, dit betekende de hele middag vrij. Hier heb ik goed gebruik van gemaakt door de middagen leuke dingen te doen. Dinsdag 5 juni heb ik eindelijk mijn mentor Andrea ontmoet, een Hondureens meisje die zelf ook naar het buitenland is geweest en mij een beetje wegwijs hoort te maken. Haar vriend Gabriël is een soort hippie achtig type dat marihuana rookt in zijn auto maar wel goed gezelschap is, hij gaat vaak in de weekenden naar nationaal park La Tigra en vrijdag 29 juni ben ik met hem en Andrea meegeweest hiernaartoe. Dit was echt héél erg leuk, niet alleen hebben we de hele middag lekker gewandeld, ook hebben we de nacht in het nationaal park doorgebracht. Dit betekende dat we vanaf een uur of 5 het hele park bijna voor onszelf hadden. We hebben de zonsondergang vanaf een prachtig punt bekeken, en daarna moesten we nog 30 minuten in het donker terughiken, een heel avontuur dus!
Via Douglas (die Canadees van de hacienda waarover ik de vorige keer vertelde) heb ik de Nederlander Paul ontmoet. Een man van eind 40 die al 18 jaar in Honduras woont en alle interessante plekken kent. Woensdag 6 juni ben ik samen met hem de stad even uitgeweest, en heb ik zijn zelf ontworpen huis bewonderd. Hij is aannemer en zijn huis is helemaal ecologisch en volgens oude bouwstijlen gemaakt. Afvalhout voor de muren, natuurlijke verfkleuren en dikke muren om de warmte buiten te houden, een prachtig huis op een prachtige plek. Daarna zijn we naar Talanga gereden onder het genot van een koude Heineken. Talanga ligt in een vallei een uurtje rijden van Tegucigalpa en de temperatuur is hier een stuk hoger. De houtfabriek die we hier bezochten was erg interessant voor mij en ik was erg interessant voor alle werknemers :p.
Donderdag 7 juni was het weer tijd om naar Juana Leclerc terug te gaan, nog twee daagjes met de schoolbus voordat ik in het weekend zou verhuizen naar mijn nieuwe gastgezin. Vrijdagavond ben ik met Doris, Harold en Elena uitgeweest. Even wat drinken, film kijken en daarna naar een salsa bar. Ik geef toe, het lukt me gewoon niet om Salsa te dansen, ondanks dat het zo makkelijk is zoals iedereen hier beweert. Nu kan ik wel zeggen dat mijn voeten en lichaam er niet voor gemaakt zijn of dat ik helemaal geen ritmegevoel heb, maar dat is beide onzin. Ik wil gewoon precies weten hoe ik mijn voeten moet neerzetten, hoe ik vervolgens mijn gewicht moet verdelen en welke spieren ik wanneer aan moet spannen. Oftewel: ik denk gewoon te veel. Maar ja je kan niet overal goed in zijn. Doris vertelde me nog dat ze me graag bij haar in huis had gehad, maar dat ze helaas geen kamer over hadden. Dit doet me echt goed om te horen. Zeker toen ze me vroegen om in het weekend te komen logeren, toen ik vroeg welk weekend zeiden ze: "ieder weekend". En Elena drukte me nog op het hart om haar te bellen als er ook maar iets is, of als ik me niet prettig voel en dat ze me dan direct komt halen. Wat een geluk dat ik zulke lieve mensen hier heb ontmoet!
Zaterdag ging ik verhuizen en dat was wel even slikken. Ik ga er wel op achteruit, het gezin is armer en dit betekend geen goede tv, geen internet en geen auto. En ik woon in een wijk ver van het centrum af. Heb ik hier wel zin in?? Gelukkig blijkt het mee te vallen. De mensen zijn erg aardig en ik heb toch nog wel genoeg mogelijkheden om weg te gaan, misschien zelfs wel meer omdat je hier ook 's avonds nog kan rondlopen. Mijn nieuwe woonwijk heet Los Robles (de eiken). Het is een zeer veilige wijk die aan de rand van de stad ver van het centrum afligt. Het motto van mijn nieuwe hostfamilie is: beter een saaie wijk dan een onveilige wijk, dus veel is er niet te beleven. Wel is het zo veilig dat ik tot wel 19.00 helemaal alleen over straat kan, en tot wel 22.00 uur! samen met mijn hostbroer. Ja ja echt waar!! Één van de twee toegangswegen is helemaal vernietigd tijdens een regenbui, dus dat betekend dat er nu nog één weg de wijk inloopt. Alleen bestemmingsverkeer komt hier dus. Via de kapotte weg kun je naar beneden lopen en makkelijk busjes pakken naar de mall en het centrum. Mijn vrijwilligerswerk is ook in Los Robles en dus op 5 min lopen van mijn huis. Verder is er een park, een internetcafé, 2 kleine afhaalrestaurantjes voor goedkoop eten, een apotheek en talloze pulperias en mercaditos. Kleine winkeltjes die varieren in grote van de Nederlandse stationskiosk tot een kleine campingsuper. Mijn nieuwe gastgezin heeft zelf ook een kleine pulperia aan huis. Handig als mijn beltegoed op is want dan koop ik gewoon nieuwe bij hun.
Zelf is zo'n winkeltje wel het laatste wat ik zou willen. De hele dag aan huis vast zitten omdat je klanten hebt. Maar volgens mijn hostmoeder 'hebben wij vrouwen niet zo'n behoefte om het huis uit te gaan'. Terwijl mannen 'nooit thuis zijn'. Ik knik dan maar braaf omdat je immers niet meer de nogal stereotype ideeën over de man-vrouw rolverdeling van een vrouw van 65 jaar kan veranderen. Maar ondertussen ben ik zelf ook nooit de hele dag thuis. Één van de pulperias heeft een klein terrasje erbij en hier zit ik liever samen met mijn hostbroer en zijn vrienden wat te drinken of met een gitaar en versterker mee te zingen. Reina, mijn nieuwe hostmoeder, houd er niet van dat er alcohol wordt gedronken. Maar ze weet heus wel dat haar zoon Douglas dit daar wel doet, maar hij drinkt maar heel weinig volgens haar, 1 of twee flesjes. De waarheid is dat hij iets meer dan dat drinkt. Douglas heeft me direct meegenomen naar allerlei plaatsen eerst de hele wijk en de poort aan het 'einde van de stad', een keertje naar het winkelcentrum om een nieuw boek te kopen, een middagje met zijn vrienden op een terras bier drinken en meezingen met de gitaar en naar een onderschepte narco-onderzeeër die dichtbij mijn huis te bezichtigen is, daarna nog even door naar een dorpje een paar kilometer verderop om wat mooie foto's te nemen vanaf een heuvel en toen weer terug. Ook ben ik meegeweest naar de katholieke kerk, waar iedereen elkaar aan het einde van de dienst knuffelt en ben ik nog een keertje met een broer van Reina (mijn nieuwe hostmoeder) en Douglas bij Pizzahut gaan eten. Ik zit dus echt niet hele dagen thuis! Mijn hostbroer Douglas is psycholoog (alhoewel werkloos momenteel), een studie die me erg interessant lijkt hier. Niet alleen analyseren ze de schilderijen van Van Gogh om vast te stellen dat de beste man psychotisch was. Maar ook praten alle psychologen (in opleiding) op dezelfde beheerste manier. Met een constantie stroom aan positieve bekrachtiging, wat bij mij na enige tijd wel op mijn irritatieniveau gaat werken.
Gelukkig is mijn nieuwe gastgezin wel makkelijk, 19 juni zou ik 's middags met Jinan naar Paul gaan om ons 'EK verdriet' samen weg te drinken. Douglas zei direct dat als het te laat zou worden dat we dan maar gewoon moesten blijven slapen bij Paul. Dit hebben we uiteindelijk ook gedaan. En de dag erna zijn we nog even naar Valle de Ángeles en Santa Lucía geweest, beide schattige toeristische dorpjes. Dichtbij Valle de Ángeles hebben ze mooie watervallen, 16 juni hebben Roswitha en ik een poging gewaagd om erheen te hiken, na een uurtje in de barre hitte omhoog gelopen te hebben werd ons doodleuk meegedeeld dat we 10$ moesten betalen, terwijl dit bij latere navraag bij de toerist information 30 Limpira (=$ 1,50) hoort te zijn, dus wij rechtsomkeert en maar even wat gedronken in Valle de Ángeles, jammer maar toch een mooie hike gehad en nog even bij de prachtige rivier gezeten. 22 juni was de laatste schooldag op Juana Leclerc voor de 2-weekse vakantie, tenminste, dit was ons verteld. Maar vanaf 18 juni waren er echter al geen kinderen meer, een saaie week dus, waardoor het ook geen probleem was de werkdag te missen toen we bij Paul sliepen. De laatste schooldag was een feestdag, het was de laatste dag van twee Canadese vrijwilligers en van 2 Hondurese stagiaires en met een groep van 25 personen zijn we 1,5 uur buiten de stad op een prachtige plek gaan BBQen en spelletjes doen. Leuk om zo iets van de omgeving te zien! De terugweg begaf de schoolbus het en moesten een uurtje wachten om daarna in slakkengang terug te rijden.
Zaterdag 23 juni was het tijd voor mijn eerste echte reis in Honduras, Cópan Ruinas was de bestemming. Dit is een klein plaatsje in het uiterste Westen van Honduras, op nog geen 10 kilometer van de grens met Guatemala. Samen met het strand en de eilanden Utila en Roatán is Cópan Ruinas de enige echte toeristische attractie van het land. Dit omdat in Cópan Maya ruïnes te vinden zijn! Iets wat ik helemaal geweldig vind, en ik keek er echt naar uit om de Ruïnes te bezichtigen. Cópan Ruinas heeft geen hele hoge piramides, en is ook niet zo druk bezocht als bijvoorbeeld Tikal in Guatemala. Het staat vooral bekend als het Parijs van de Maya beschaving en de herogliefen zijn erg goed bewaard gebleven. Dit plus het feit dat je bijna alleen rondloopt tussen de Maya gebouwen zonder hordes toeristen om je heen maakt het een onvergetelijke ervaring!
Mijn uitje naar Cópan Ruinas was sowieso echt een succes. Niet alleen omdat ik mij erg vermaakt heb, maar het was ook goed om te zien dat deze regio wel degelijk een grote backpackersscene kent. Dus nu wil ik graag mijn laatste drie week richting Guatemala en Belize reizen. De meeste backpackers zijn mijn leeftijd en ik heb ook een paar van midden 30 ontmoet. De twee Nederlandse meiden die direct na de middelbare hier aan het reizen zijn waren wel echt een uitzondering. De meeste mensen blijven maar kort in het hostel waar ik was, 1 of 2 nachten en gaan dan verder. Ik heb dus tijdens mijn 4 nachten een stuk of 30 mensen voorbij zien komen. Het hostel koste 5 euro per nacht, maar hiervoor kreeg ik wel elke dag een gratis Cuba Libre en een grote keuken tot mijn beschikking zodat ik zelf wat eten kon maken. Zaterdagavond kwam ik aan na een 8 uur durende reis. De Canadesen Melissa, Kathryn, Dempsey en nog twee die ik niet kende waren er al een dag. Ik kon direct meehelpen met koken en we hebben een heerlijke maaltijd gehad samen, daarna nog even het dorpje in en gekeken bij een soort evangelisch concert/preek op het centrale pleintje. Zondag 24 juni zijn we in een jeep richting de warmwaterbronnen gereden. De reis erheen was al geweldig, en tegen de tijd dat we bij het spa-centrum aankwamen was ik al helemaal happy. De warmwaterbronnen waren echt beter dan verwacht. Natuurlijk konden we ons weer insmeren met de lokale modder, zoals ik dat ook in Venezuela heb gedaan, maar hier was het niet een miezerig stroompje maar een echte waterval met bijna kokend water (90C) wat naar beneden komt gestort. Dit betekend ook de beschikking tot een volledig natuurlijk stoombad, bovenaan de waterval. De warmwaterbronnen zijn vervolgens onderverdeeld in verschillende temperatuursgroepen. En er is een voetmassagebad met stenen erin en een sterke straal voor een nekmassage. Dit alles prachtig aangelegd omringt door bos en het bosriviertje. Na die heerlijke zondag vertrokken de Canadesen maandags en ben ik alleen naar de ruïnes gelopen 's ochtends. Onderweg kwam ik twee Nederlandse meiden tegen waarmee ik samen de ruïnes heb bezocht en nog een tijdje heb zitten kletsen. Vervolgens moesten ze rond 12 uur weg om de bus naar Guatemala te pakken en heb ik nog even de rest van de ruïnes alleen bezocht, een magisch moment waarbij ik genoot van het schaduwspel onder de bomen en de bijzondere kleurrijke vogels die rond vlogen. 's Middags heb ik met een heerlijke milkshake in de hangmat gehangen en 's avonds ben ik met de nieuwe groep backpackers naar een café geweest. Een bontje verzameling mensen uit 6 verschillende landen. Dinsdag was alweer mijn laatste dag in Copán en ben ik naar een vogel reservaat geweest. Hier komen alleen papegaaien die gewond zijn of door mensen worden afgestaan nadat ze als huisdier zijn afgedankt. Er wordt dus niet gekocht of verkocht en het uiteindelijke doel is om ze weer in de vrije natuur los te laten indien mogelijk. Ook is er een groot fokprogramma om de Macaw, een papegaai die de nationale vogel van Honduras is, weer in de vallei te herintroduceren. Op dit moment zijn ze in het stadium dat de vogels voornamelijk bij het voedercentrum rondvliegen, bij de ingang van de Maya ruines. Een beetje zoals de ooievaars enkele jaren geleden voornamelijk bij het lokcentrum in De Wijk verbleven. Over enkele jaren zullen ze hopelijk net als de ooievaars in Drenthe/Overijssel weer volop in het wild voortleven. Het vogelreservaat was erg mooi aangelegd en ik heb hier heerlijk een paar uur rondgelopen, lang een natuurpad kom je nog langs de rivier waar de lokale bevolking de was doet, om vervolgens door te lopen en in een kleine koffieplantage uit te komen. Tot slot kwam ik aan bij het educatiecentrum waar ze een aantal zeer tamme papegaaien op stokjes hebben, met informatie over de dieren erbij. Ik hou helemaal niet van dat rond-sjouwen met wilde dieren, op de krokodil zitten, slang om je nek krijgen, opgetild door een olifant en dat soort grappen. Dus toen de man een paar van die papegaaien op me wilde zetten weigerde ik eerst. Maar hij legde uit dat het educatie deel van het park bedoelt is om -gratis- contact te maken met de dieren en zodoende (ook vooral de lokale bevolking) respect bij te brengen voor de dieren. De vogels die hiervoor gebruikt worden zijn te tam om teruggezet te worden in de natuur, en genieten duidelijk van een beetje menselijke aandacht. Gelukkig is het ook zo rustig in het park dat er echt niet de hele dag gesleept wordt met die beesten. Dus toen toch maar de foto met drie papegaaien op mijn armen en hoofd, wel héél leuk, toch wel. Tot slot liep ik naar het restaurantje waar ze net de babyvogeltjes en papegaaitjes aan het voeren waren, schattig!! Die heb ik wel eventjes geknuffeld, maar of ze daar zo blij mee waren.. Daarna ben ik opnieuw naar de Copán Ruïnes geweest om nog even het museum te bezoeken, ook heb ik nog helemaal alleen een nature trail gelopen met informatieborden onderweg over de leefstijl van de Maya's. Onderweg kwam ik nog een verlaten Maya ruïne tegen, twee schuine stenen wanden waar één van de eerste versies van het hedendaagse voetbal werd gespeeld. Woensdag 27 juni was het tijd om weer terug te gaan naar Tegucigalpa, net als de heenreis verliep mijn terugreis voorspoedig en was ik mooi op tijd terug.
Nadat ik, zoals eerder verteld, vrijdag tot zaterdag nog naar nationaal park la Tigra ben geweest was het zondag 1 juli tijd om mijn verjaardag (2 juli) te vieren. In totaal had ik donderdagavond 18 mensen uitgenodigd, hiervan zijn zondag uiteindelijk 12 's middags en 's avonds op bezoek geweest en hebben 2 mensen nog even gebeld en 4 anderen hadden zich al afgemeld en met hen ga ik nog wel een keertje even wat drinken. Ik had zondag dus echt een verjaardagsgevoel. Een grote bos bloemen, en een paar kleine cadeautjes, twee hele lieve kaartjes, taart met een kaarsje erop, en de gezelligheid van mijn kennissenkring hier in Honduras. Maandags was wel even anders, mijn gastgezin leek vergeten te zijn dat maandag mijn echte verjaardag was, niets geen speciale dingen dus, in plaats daarvan de was maar gedaan. Maar dit werd goedgemaakt door een telefoontje van mijn ouders, en lieve berichtjes van vrienden en familie via internet. 's Middags ben ik nog even naar de Mall geweest, en heb hier mezelf maar even getrakteerd op wat lekkers, 's avonds gezellig met mijn broer nog naar het park geweest en daarna nog een film gekeken. Een gewone dag dus. Wat ik de rest van mijn vrije week ga doen is nog even afwachten. Ik wil graag naar Tela, waar ze strand hebben en mooie natuurparken, maar dit hangt nog even van het weer af.

Ik hoop dat jullie ook allemaal genieten van jullie zomer!

Liefs Yvette

Ps. De fotos zijn weer te vinden via de bekende link, ik weet alleen niet hoeveel ik kan uploaden.

https://picasaweb.google.com/108090477328014847535/Honduras?authkey=Gv1sRgCKylgsOy0LDYcQ