Dankjewel Honduras :D

Lieve mensen,


Dit is mijn laatste update voordat ik ga reizen vanaf 12 oktober. Tot eind oktober ga ik een rondreis maken door Guatemala. Hier heb ik erg veel zin in en ik hoop dat alles meezit en goedgaat(hier en in Nederland) tot ik 2 november weer veilig op Nederlandse bodem sta. Ik beloof dat ik dit maal zeer snel na terugkomst nog een slotblog ga schrijven! (onvoorziene omstandigheden daargelaten).
Inmiddels heb ik mijn tijdelijke burgerschapspasje ontvangen en mag ik officieel een jaar in Honduras verblijven. Erg nuttig twee week voor ik vertrek. De tweede keer dat ik naar het immigratie ging kwam ik in gesprek met een Amerikaanse die al 2 jaar in Honduras werkzaam is. Ze komt uit een extreem religieus gezin in Kansas. En eigenlijk houd ze helemaal niet van reizen en ze mist haar familie. Maar haar vader was thuisgekomen met een folder van een bijbelschool in Costa Rica en toen vertelde god haar dat ze daar heen moest, en vervolgens vertelde god haar dat ze naar Honduras moest waar ze nu dus in een soort weeshuis complex werkt, ze heeft 1 dag per maand vrij, en dan alleen als er vervanging voor haar is. Verder lijkt het een soort ultra religieus weeshuis te zijn, ze vertelde dat een groot deel van de kinderen nog nooit het complex heeft verlaten. Tja ik weet niet goed wat ik daar van moet denken ... met alle respect moet ik misschien blij zijn dat (haar) god niet met mij praat?
10 t/m 14 september heb ik weer een korte reis gemaakt, dit keer naar Utíla, één van de eilanden van Honduras. Een waar paradijs, en backpack heaven! Ongelooflijk hoe goedkoop het duiken hier is: voor een totaal van 125 euro kon ik 4 nachten in een eigen kamer slapen en 6 keer duiken ook zat bij de prijs een korte opfriscursus in. Utíla staat dan ook bekend als de goedkoopste plek om te duiken of een duikcursus te doen, ik had helaas te weinig tijd voor mijn advanced certificaat en ook had ik 'wat' last van mijn oren (lees: creperen van de pijn de 1e nacht). Dus maar gewoon 6 fundives gedaan. Ook absoluut niet verkeerd! De prachtige onderwaterwereld is een bijzondere wereld! Het voelt als een soort ontdekingstocht. Ondanks de prijs kreeg ik wel waar voor mijn geld, de meeste duiken heb ik samen met een dive master gemaakt, slechts één duik waren we met een groepje van 4. Dus samen de wereld verkennen, onder stenen kijken, koraal grotten doorzwemmen en prachtige dieren zien. Zo heb ik een heleboel Eagle Rays gezien, en twee schildpadden, één lopend tussen het koraal en één zwemmend langs het rif. Ook een octopus en een baracuda ontbraken niet op mijn lijstje. En natuurlijk een heleboel prachtige vissen! Verder heb ik bij het leguanenopvangcentrum nog meegeholpen met het loslaten van een jonge leguaan, en heb ik de slang geknuffelt. Daarna met de vrijwilligers naar het hoogstepunt van het eiland gelopen en genoten van het uitzicht. Het was een geslaagde 5-daagse vakantie! Gelukkig ging één van de vrijwilligers met dezelfde boot + busmaatschappij terug naar Tegucigalpa, en hij woont ook nog bij mij in de buurt, samen een taxi delen en samen reizen is wel zo gezellig (en goedkoper).
15 september was ik weer in Tegus, dit om de onafhankelijkheidsdag mee te maken.
Samen met Iveth zou ik naar de onafhankelijksheidsdagparades gaan. Wat ze me niet vertelde was dat we zo idioot vroeg gingen omdat we eerst naar de anti-demonstratie van de Libre partij gingen. De vrouw die ze Franse les geeft is namelijk een genomineerde voor vice-president van die 'politieke partij'. Tijd dus voor een kritisch gesprek met de beste vrouw. Vol interesse luisterde ik naar haar verhaal over mensen die zich vanuit alle politieke richtingen en achtergronden aansloten bij Libre, na een kritische vraag over hoe al die verschillende mensen zich dan in 1 politiek programma konden vinden kreeg ik te horen dat de beste partij nog niet eens een programma heeft. Ik heb haar dus maar niet verteld dat het dan geen politieke partij is maar een anti-overheid politieke beweging. Wel heb ik Iveth proberen uit te leggen dat een partij zonder programma met allemaal verschillende visies nooit een stabiele overheid kan vormen en dat ze er dus niet op moest stemmen. Überhaupt zijn de politieke partijen inhoudelijk niet zo sterk, ze komen niet veel verder dan: "wij zijn tegen corruptie, willen beter onderwijs en de armoede terugdringen." Inmiddels waren Iveth en ik bij het startpunt van de Libre demonstratie aanbeland en werd het opeens héél druk. De drukte kwam door een lange man met snor en zijn vrouw, en ja die man en vrouw herkende ik van tv. De voormalige president Zelaya die tijdens de 2009 coup het land was uitgezet en zijn vrouw die nu de Libre partij leidt. En natuurlijk werd ik, als buitenlander, naar voren geduwd om die beste man en vrouw een hand te schudden en gedag gezegt. Daarna snel wegwezen zei ik tegen Iveth, die het inmiddels ook gezien had, en vooral doodsbang was omdat wij nationalistisch blauw droegen en de rest van de mensen rood. Dus wij richting de echte parade gelopen die vollop aan de gang was. De beste manier om dit als een echte Hondureen te ervaren is het nationale stadion in. Binnenkomen alleen al was een ervaring, weer moest ik asociale mannen streng toespreken dat ze de kinderen voor mij eerste moesten binnenlaten, in plaats van een serieuse poging te doen ze dood te drukken. Daarna was het tijd om zelf half geplet te worden bij de kleine toegangspoort, en toen moesten we ons nog door een mensenmassa wurmen die zeker 3 maal groter was dan het aantal zitplaatsen in het stadion. Ik vermoed dat de Nederlandse overheid dit soort dingen bedoelt als ze aanraden om drukke mensenmassa's te vermijden, maar het was het waard! We hadden mooi uitzicht op de schoolklassen die in vol ornaat uren lang in de hitte moeten marcheren en muziek maken en dan tot slot de president moeten begroeten. De show was ook goed, met als hoogtepunt een legerhelikopter met een aantal abseilende commando eenheden. Een super cultureel verrijkende ervaring dus weer :). Wat ik wel schokkend vind is dat de parade gebruikt werd als politieke campagnevoering. Enkele van de marcherende groepen waren partijmuziek aan het spelen. Niet echt onafhankelijk dus die onafhankelijkheidsviering. Ze zijn hier zowiezo redelijk nationalistisch: om af te studeren aan de universiteit moet je eerste een burgerschapstest doen, 100 vragen over hun land leren, o.a over de significantie van de kleuren van de vlag en heel veel data. Verder moeten ze het volkslied zingen en alle 9? versen opzeggen.
17 september was het dag van de docent, dus hadden de kinderen geen les en gingen alle medewerkers van Juana Leclerc gezellig een dagje de stad uit. Niet slecht! We gingen naar een camping, maar dan zonder de camping. Oftewel een restaurant, groot zwembad, groot bos om in rond te lopen, prachtig uitzicht over de hele vallei, een meer en replica Maya ruines en een heerlijke lucnh. Een prachtige locatie dus en met een gezellige groep mensen, mijn dag kon niet meer stuk! Wat wel raar blijft is dat het bos alleen uit naaldbomen bestaat, en dat bij een dagelijkse temperatuur van bijna 30 graden.
22 september had ik opnieuwe een drukke dag, weer een dag-van-het-kind viering, maar dit keer een uurtje ten zuiden van de stad. ICYE gaat hier elk jaar naar een kindercentrum, waar kinderen na school begeleiding en opvang krijgen. ICYE had gezorgd voor twee leuke clowns die de kinderen goed konden vermaken met leuke spelletjes, piñatas en ballonfiguren. Daarna nog gegeten in het beste visrestaurant van Tegucigalpa en toen snel naar huis voor mijn volgende feest. De verloving van mijn gastzus en haar vriend. het was een leuk feestje, de priester was erbij voor de officiele ceremonie en na een heerlijke maaltijd was de hele familie aan het dansen. Ze kennen elkaar al sinds juli, dus is het hoog tijd om te verloven. Te snel? Ik denk van wel! En ik bleek hierin gelijk te hebben: toen Alejandra en ik met wat vrienden uit zouden gaan naar onze favoriete club bleek al dat haar vriend erg jaloers is. Ik heb toen al met haar erover gesproken. De vrijdag daarna 5 oktober zouden we opnieuw uitgaan. Maar toen ik om 20.30 klaarstond om weg te gaan hoorde ik bij binnenlopen van het huis al allemaal luide stemmen en zinnen als "een huwelijk bestaat uit twee personen" en "je kan niet zomaar meer doen en laten wat je wil", dus ik weer terug naar mijn kamer en gebeld met onze vrienden dat ik geen idee had wat er aan de hand was en of we nog gingen maar dat er familieberaad was in huis. Om 22.30 besloten dat we toch echt niet meer weg gingen, en de volgende morgen vernomen dat de verloving verbroken was en de relatie afgelopen. De familie boos op Alejandra en zij op hen. Gelukkig was ik dat hele weekend (6 en 7 oktober) weg naar Comayagua, een stad in het midden van het land, in het midden van mesoamerika, in het midden van het hele continent Amerika. Een bijzondere lokatie dus voor dit antieke coloniale stadje dat vroeger de hoofdstad was van het land. En een ontspannen laatste weekend in Honduras. Samen met Roswitha en Eva hebben we rustig koffie gedronken, museas bezocht, de stadstoren beklommen met prachtig uitzicht en in het prachtige centrale park gezeten.
27 september waren er school verkiezingen op Juana Leclerc, en ik mocht als internationaal observant kijken of alles wel eerlijk en goed gebeurde. Dit was erg leuk om te doen, vooral omdat ik me heel even weer OSCE stagaire voelde. Maar de verkiezingen zijn in alle rust en helemaal democratisch verlopen, de donuts waren voor ons en de kinderen en niet om stemmen te kopen, en ik heb de docent weggehouden bij de stembus ("nee u bent niet onpartijdig"). De nieuwe mall "City Mall" is vrijdag 28 september geopened, een paar minuten na de opening liep ik samen met duizenden andere nieuwschierigen rond te wandelen in dit enorme complex van 150.000m2 en meer dan 300 winkels, waarvan de helft nu nog niet open is. In het midden is een enorme foodcourt voor alle hongerige winkelaars. Wat ik echter vooral leuk vond die eerste middag was het observeren van alle mensen, met open mond of met camera waren mensen aan het rondlopen. 30 september was het tijd voor weer een gratis concert, ter ere van de dag van etnische diversiteit was het het beste concert dat ik in Honduras heb gezien. Een beroemde solo zanger, een koor, een orkest, een groep acapelle zangers, garifuna drummers en een paar traditionele dansers zorgden samen voor een spetterende show met traditionele en moderne muziek. De drie uur vlogen voorbij!
Verder heb ik nog even mijn innerlijke kind herontdekt in het Chiminike museum van Tegucigalpa, een doe/ontdek-wetenschapsmuseum. Emma een Zweedse is hier vrijwilligster en heeft me rondgeleid. Op een spijkerbed liggen, winkeltje spelen met chiminike geld, met water en zeepsop kliederen, een enorme suikermolecule van kabels beklimmen en rontgenfotos analyseren. Het kan allemaal in het leukste museum van Honduras! Mijn innerlijke kind kwam ook naar boven toen ik met een collega van mijn gastzus op de motor de stad ging verkennen. Wat heb ik genoten van de wind en regen in mijn gezicht (wel met helm hoor!), en de bijna verlaten straten van Tegucigalpa. Mijn laatste weken heb ik zoals altijd verder besteed aan het gedag zeggen van vrienden, en proberen iedereen nog even te zien voor ik wegga, helaas lukt dit niet altijd.
Ik ben erg gelukkig met wat ik hier de afgelopen maanden heb opgebouwd en meegemaakt. Niet alleen heb ik veel complimenten gekregen over mijn Spaans, maar ook over mijn aanpassingsvermogen. Fijn om te ervaren dat ik zo gegroeid ben de afgelopen jaren! Alhoewel ik ook heb gemerkt dat niet alle mensen het goed kunnen hebben als ik rustig blijf terwijl de andere kwaad is. :p

Heel veel liefs,
Yvette

ps. Er staan heel veel foto's op mijn facebook, de andere site blijft een beetje achter.