Samen op reis, alleen aangekomen

Lieve allemaal,

Ik ben iemand die echt in het heden leeft, en weinig naar de toekomst kijkt.
De hobbels voor deze reis waren dan ook a. zorgen dat mijn baggage niet te zwaar/groot etc is. b. zorgen dat ik geen grote mond geef bij de Amerikaanse douane en makkelijk het land in kan, en c. Ik kwam erachter dat ik het gehele motel bedrag al vooruit had betaald, niet slim en nu maar hopen dat dat allemaal goed overgekomen is. Verder dan a,b,c kijk ik niet, dus of we in Honduras worden opgehaald dat zie ik allemaal daar wel. (wel heb ik alle adressen en contactgegevens genoteerd natuurlijk).

Dinsdag 24 april begon het avondtuur :)

Punt a, ging goed, ik moest wel even de woordenboeken naar de handbaggage doen omdat anders mijn koffer te zwaar was. Punt b ging ook goed .. voor mij tenminste. Ik kon zo doorlopen, maar ik wou wachten op Jinan de andere Nederlandse vrijwilligster die achter me in de rij stond ... en toen begon de ellende!!
Ik mocht niet wachten bij de douane maar moest al naar beneden doorlopen naar de baggage band. Hier heb ik me 5 min omgedraait richting de band om te kijken of onze koffers echt doorgelabeled zijn naar Honduras. En vervolgens een uur lopen wachten op Jinan, had ik haar dan in die 5 min uit het oog verloren? Was ze al door richting de extra paspoortcontrole? Niemand kon het me vertellen of checken, want de douane die verteld niets. Dus ik na lang wachten toch doorlopen, tja ik ken Jinan niet goed en weet niet wat zei doet in zo'n situatie. Weer geen Jinan, en geen mobiel bereik. Ik half verdwaalt op het vliegveld uren gewacht, vervolgens toch maar de "plane-train" genomen naar de aankomsthal. Daar opnieuw op Jinan gewacht, toch maar even dollars gepint en tandpasta gekocht. Toen maar bedacht dat ik met het gratis hotel-shuttle busje alvast richting ons motel zou gaan. Ik wist dus nog steeds niet of Jinan tegen gehouden was bij de douane of gewoon langs me was gelopen en als je iemand kwijt bent is het logisch om op de eindlokatie af te spreken zodat je elkaar niet meer mis kán lopen. Punt c (motel boeking) was dus aangebroken en ging zowaar ook helemaal goed. Toen had ik eindelijk internet en kon ik Jinan in ieder geval een mailtje sturen mocht ze het lezen. Inmiddels was het al bijna middennacht en in Nederland al 6 uur 's ochtends dus ben ik maar doodmoe gaan slapen. Ik wist natuurlijk wel dat Jinan veilig was, en ze is een volwassen vrouw van mijn leeftijd dus ik heb wel een paar uurtje goed geslapen. Nog geen Jinan, en nog geen teken van communicatie. 's Ochtends heb ik me verwend bij een waffle-house diner, heerlijke bosbessen-wafels met stroop!! Toen terug naar het vliegveld en heel vroeg inchecken voor de vlucht naar Honduras. Dan moet ik Jinan maar tegenkomen bij het boarden. Weer geen Jinan. Bij aankomst in Honduras woensdagmiddag 25 april kreeg ik het eindelijk te horen: Jinan was Amerika uitgezet en al weer terug in Amsterdam!! Over twee week vliegt ze opnieuw, maar dan niet via Amerika maar via Spanje-Costa Rica.

Een goed (ahum) begin van de reis dus.. dat belooft wat!

Ik kan jullie nog veel meer verhalen vertellen over de vreemde gang van zaken op Amerikaanse luchthavens en de martelingen van 9 uur durende vluchten. Maar dat bespaar ik jullie maar even. Inmiddels heb ik al wat te vertellen over mijn eerste dag in Honduras en de vrouw waar ik in huis woon. Maar daarover vertel ik de volgende keer wel!

Groetjes vanuit een heerlijk zonnig Honduras!!

Yvette