De eerste weken

Lieve allemaal,

Ik vond het wel een keer tijd worden om mijn eerste indrukken van Macedonië op te schrijven. Want inmiddels ben ik al 2 week hier en loop ik al 1.5 week stage.

Maar we zullen bij het begin beginnen, de heenreis:

Reizen is altijd een groot avontuur, zelfs in Europe.
In Budapest had ik 1 uur om over te stappen, maar vanuit Schiphol hadden we vertraging. Gelukkig hadden ze beloofd de tweede vlucht te laten wachten (heel sociaal). In Budapest moesten we alleen naar terminal 2B, die nergens stond aangegeven. Ik heb samen met een Nederlandse-Macedoniër en een Macedonische- Nederlander en haar schoonmoeder en dochtertje lang lopen zoeken. Ik moest zo'n 20 minuten aangehoren hoe knap het was dat ik alleen reisde en dat ik er zo jong uitzag (we schatten je 13 of 14 jaar). En toen heb ik maar even gezegd dat ik vaak al nieuwe vrienden heb gemaakt voor ik het vliegtuig uitstap, mits dat ik dat zei hoorde ik achter me een meisje vragen wat ik in Skopje ging doen. Ze kwam zelf uit België en ging voor de tweede keer een jaar naar Macedonië vrijwilligerswerk doen. Het vlieguig was niet vol dus konden we naast elkaar zitten, en nummers uitwisselen. Ik hoop haar nog te spreken, ze heeft veel vrienden en contacten in Macedonië en leuke tips .. dus een goed begin!

Gelukkig stond ondanks de vertraging mijn chauffeur keurig op me te wachten met een bordje "Yvette Nijboer OSCE", hoe stoer ik dat! ;).
Ik kreeg een envelop van mijn stagebegeleider (Hans) met daarin wat Macedonisch geld, vrijdag 7 jan. was het orthodox kerstfeest en hij was bang dat ik anders geen eten meer kon halen. Erg attent! Die avond heb ik kerstavond bij mijn huisbaas/bazin gevierd. Nou ja ik bnen op bezoek geweest, en heb heerlijke eigengemaakte gebakjes gegeten omringt door kerstdecoratie. Mijn huisbaas woont onder me en blijkt een, zoals het nu lijkt, schat van een vrouw te zijn. En het appartement is werkelijk geweldig, super schoon, groot, mooi en alles erop en eraan. Internet moet alleen nog wel even geregeld worden, maar die mag ik eerst gebruiken van de onderburen. 16 januari zijn ze naar Australië vertrokken voor 2 maand dus ik heb alle nummers van klusjesmannen en het moet goedkomen.

Na alles die eerste dag ingericht te hebben direct maar even boodschappen gedaan, erg leuk in zo'n klein winkeltje met producten die niet allemaal te begrijpen zijn. Zeker niet omdat mijn Cyrillische alfabeth kennis nog niet zo vloeiend is.
Vrijdag heb ik het kantoor bezocht en kennis gemaakt met mijn stagebegeleider. De rest van dat 1e weekend heb ik eigenlijk voornamelijk rondgelopen, omdat het mistig is heb ik nog niet zoveel mooie foto's dus die houden jullie te goed. Het was zo mistig dat ik pas toen mijn studiegenoot Ery vrijdag 15 jan aankwam ik de bergen kon zien, en het enorme Millenium kruis op de berg (die we zeker in het voorjaar nog een keer gaan beklimmen)
Een paar dingen zijn me al wel opgevallen: Macedoniërs (of het stadsbestuur) houden van standbeelden, vanaf 1 plek op de brug kon ik 13 tellen! Variërend van historisch tot vreselijk lelijk. Verder zijn Macedonische jongens erg gallant, of misschien is de nationale stagaire op mijn kantoor gewoon erg met me aan het flirten :p. Hoe dan ook hij (Sinisha) is wel mijn steun en toeverlaat. Hij is een week voor mij begonnen en heeft een bureau tegenover die van mij en doet ook een sociale studie. Bij hem kan ik terecht met alle vragen over land en cultuur, hij zorgt dat ik koffie krijg 's ochtends, en belangrijker nog hij heeft mijn vragenlijst vertaald in het Macedonisch, benaderd de scholen voor mijn onderzoek en is de tolk als ik het 'veld' in ga. Hierbij kunnen we gewoon gebruik maken van prachtige OSCE auto's mét chauffeur. Verder heb ik een pasje om de deuren open te maken en een noodnummer voor een eventuele medische evacuatie, heb ik een security briefing moeten ondergaan waarbij onder andere geoefend werd met radiocodes en krijg ik volgende week nog een 1 daagse informatiebijeenkomst voor nieuwe werknemers. Natuurlijk moest ik ook nog een aantal formulieren tekenen en ik mag tijdens mijn stage het land niet verlaten zonder toestemming van de OSCE, maar dat zal geen probleem zijn.

Het tweede weekend in Skopje had ik gezeldschap van mijn studygenoot Ery die voor Unicef stage gaat lopen. Samen delen we nu een appartement waarbij Ery op een ruime goede slaapbank in de woonkamer slaapt. Samen met haar heb ik zaterdag (16e) opnieuw de stad verkend, en vanaf het fort in de binnestad was nu tenminste wel de hele stad te zien, inclusief alle lelijke balkan/yugoslavië/semi-moderne/socialistische/communistische huizenblokken. Zondag zijn we op verzoek van Ery naar de internationale kerk geweest, wat vooral leuk was voor mij omdat we zodoende wat mensen konden ontmoeten. Hier zullen we dus nog wel vaker zondagmorgen te vinden zijn. 's Middags zijn we nog even naar de dierentuin geweest (entree 0.80 Euro). Niet veel bijzonders, maar wel even grappig.

Tot nu toe is de stage nog erg leuk! De pilotstudy (testen van vragenlijst) heb ik gedaan in wat Sinisha onofficieel de Roma ghetto van Skopje noemt. Dit omdat de scholen dicht waren maar een Roma buurtcentrum wel kon helpen met het vinden van kinderen die hem in wilden vullen. Vreemd genoeg durfden ze eerst geen van allen mijn stroopwafels te eten, dat is me nog nooit overkomen! Maar uiteindelijk vielen ze toch in de smaak :D.
Vandaag 19 jan. was het Vodici, oftewel Jezus zijn naamdag. Dit werd gevierd bij alle meren/rivieren van Macedonië met het in het water gooien van een (gezegend?) kruis waar vervolgens een stuk of 30 dappere mensen in badkleding naar toe zwommen. Degene die het kruis uiteindelijk te pakken krijgt krijgt dan giften en wordt gezegend ofzo. We zijn hier met collega's tijdens onze lunchpauze naar toe gegaan. Maar alleen Hans kon als lange Oosterijker iets zien omdat het zo druk was. Dat was natuurlijk jammer, dus had Hans -tot groot vermaak van mijn collega's - bedacht dat ik maar op zijn nek moest zitten om het toch te zien. En ja volgens mij zijn hier foto's van, maar die laat ik maar even voor wat het is.
Begin Januari hebben we nog een soort teambuilding/bijscholing in een prachtig skigebied, dus dat wordt vast leuk!

Ery bracht met haar komst de visumproblemen die ons te wachten staan aan het licht. Ze moest namelijk verplicht van de vliegmaatschappij haar ticket omboeken zodat ze max. 90 dagen in het land is. En nu blijkt dus dat we voor de dikke maand dat we langer in het land zijn nog wel iets moeten regelen, hoe of wat dat zijn we nu druk aan het uitzoeken. Daarover vast (helaas) later meer!

Tja volgens mij is dit het wel weer. Ik upload binnekort nog wel een keertje foto's.

Liefs Yvette