De Balkan

Goedenmorgen, middag en avond allemaal,


Om maar bij het begin te beginnen, en ik zal me beperken tot een paar leuke verhalen :).
Natuurlijk heb ik ook nog even wat cultuur gesnoven en een balletvoorstelling meegepakt (Esmeralda). Ben ik af en toe gaan hiken met een groep of alleen en loop ik 40 uur per week stage.

Maar 27 Februari was toch wel een hoogtepunt voor mij... letterlijk!
Ik had namelijk 's ochtends, na een nachtje stappen besloten een stukje te wandelen. Dus ik in mn uppie, in een trui, zonder jas, zonder water, op mijn gympies, een schoudertas en met 1 broodje op de deur uit. Richting berg Vodno. Ik had al een keertje gezocht en het pad naar boven gevonden. Vodno is een berg van iets meer dan 1000 meter hoog met bovenop een groot kruis. Het idee was om het pad te volgen tot aan halverwege de berg (hier is een parkeerplaats en loopt een weg langs), even te kijken welke route ik naar boven zou kunnen nemen en dan wachten tot het voorjaar voordat ik dit ook zou gaan doen. Na een half uur richting voet van de berg gelopen te hebben, toen nog eens 1 uur geklommen tot het middenstuk.
Daar aangekomen was het toch wel zonde van de tijd om weer naar beneden te lopen. Inmiddels was ik, zonder jas, al aangekomen bij de sneeuwgrens. Ik heb de eerste de beste route omhoog gepakt, vreemd genoeg waren er nauwelijks mensen en de mensen die ik zag hadden allemaal dikke skikleding aan, skistokken, stevige schoenen en een rugzak vol spullen.
Dit bleek al na 20 minuten verklaard te worden, het pad was namelijk vreselijk stijl, smal, besneeuwd en met een helling/beboomde afgrond ernaast. Die sneeuw zorgde voor een soort horizontale ijsbaan waarbij ik me kruipend en via takken en bomen ongeveer een uur hebt voortgesleept.
Toen even een pauze om wat happen sneeuw naar binnen te werken, want tja iets van water was wel handig geweest. Inmiddels was het erg mistig geworden en wist ik niet hoever ik van de top verwijderd was, misschien handig om te keren. Alhoewel ik dit na 10 meter weer opgaf want dit was praktisch onmogelijk, te glad en niet genoeg houvast, dus dan maar op mijn kont proberen te glijden..werkte ook niet. Een fijne benarde situatie. Gelukkig kwam er toen zo'n goed voorbereiden Macedonier langs met skistokken, die aan mij werden geleend omdat hij goede schoenen had (met ijshaken). Dus die man heeft me op sleeptouw genomen voor een goede 10 minuten, en toen bleek er bovenaan nog een afgesloten weg te lopen die ik moest volgen om de laatste slingerende kilometer naar de top af te leggen. Hier was niets te zien door de dichte mist, maar ze verkochten wel thee. Trots op mijzelf omdat ik als domme onvoorbereide toerist toch veilig mijn einddoel heb behaald ben ik toen aan de aftocht begonnen, hiervoor heb ik een prachtig pad gevonden die al slingerend veel minder stijl en goed te doen was.

Diezelfde week was ik ook nog naar een school geweest in het gebied waar in 2001 een conflict is geweest tussen Albeniers en Macedoniers. De school wordt gesteurnd door een Noorse NGO genaamd Nansen Dialogue Center en met hen ben ik hier wezen kijken. Hier concept is dat Macedonische en Albanese kinderen 'geintegreerd' les hebben. Maar niet echt natuurlijk, want de wet verplicht kinderen in hun eigen taal les te krijgen als die mogelijkheid er is. Dus de meest ideale oplossing, elke dag samen buitenschoolse activiteiten doen! De school was super mooi, zeker in vergelijking met alle andere scholen die ik heb bezocht. Een prachtig, schoon en fris gebouw met kleine klasjes en hoge kwaliteit van onderwijs.
Ik ben benieuwd welk effect deze manier van interetnisch contact op de lange termijn heeft.

Omdat ik nog het land uit moest ivm met mijn visum heb ik besloten een lang weekend naar Griekenland te gaan. Zaterdag 12 maart zijn Gerben (een Nederlandse stagaire) en ik 's ochtend vertrokken uit Skopje om aan het begin van de middag aan te komen in Thessaloniki. Het voelde als een terugkomst in een culturele beschaafde wereld waar alles een stuk mooier en moderner is als in Skopje/Macedonië. En het weer was geweldig, met ongeveer 20C voelde het als een zomervakantie! Zondag zijn we richting Meteora gereden, een plek die is opgenomen op de Unesco erfgoedlijst. Maandag hebben we hier rondgelopen en de beroemde kloosters bezocht die op en in rotsen zijn gebouwd. Hierna zijn we teruggereden naar Macedonië en ben ik dinsdag weer druk aan het werk gegaan. Woensdag zou ik een dag naar Struga (zuid-Macedonië) om vragenlijsten af te nemen en donderdag-vrijdag zou ik twee dagen in Oost-Macedonië zijn. Dus dinsdag was ik druk bezig met het voorbereiden van deze reizen, zo moest ik toestemming krijgen om te reizen, een chauffeur regelen, vragenlijsten printen en de officiële brieven voor de directeuren laten ondertekenen.

Woensdag vertrok ik samen met mijn Albanees/Macedonische collega Florim naar Struga, de twee scholen daar zijn Albanees en dan is het fijn om een Albanese collega als tolk te hebben. We hebben heerlijk op het dak van een gebouw koffie gedronken met uitzicht over het meer van Ochrid, in de verte was de stad Ochrid ook te zien. Deze stad is de toeristentrekpleister van Macedonië en hier ga ik binnenkort zeker nog een dagje/weekend naartoe.
Vrijdag om acht uur zijn Sinisha en ik vertrokken naar het Oosten van MAcedonië, hier heb ik in drie verschillende dorpen/steden 4 scholen bezocht en mijn vragenlijsten afgenomen. Donderdagnacht heb ik bij Sinisha en zijn familie geslapen wat nog al een belevenis was. Het voelde een beetje als 50 jaar terug in de tijd gaan. Geen internet en geen centrale verwarming. Koken wordt gedaan om enorme fornuizen waar hout in wordt gedaan. En de vrouwen dragen veelal traditionele kleding en ezels worden veel gebruikt als transportmiddel. Natuurlijk heb ik tot groot vermaak van de dorpelingen ook even op een ezel gereden om daarna gezellig rond een kacheltje Rakija te drinken. Eigen gebrouwen sterke drank van druiven en pruimen. De leegloop uit de dorpen is goed te merken omdat de lokale school in een paar jaar tijd is gehalveerd. Sinisha en zijn twee vriendinnen die die avond langskwamen geven een goed beeld van de situatie. Éen van de meiden is geëmigreerd naar Italië en was terug voor vakantie, de ander is vorig jaar agestudeerd en wacht net als al haar 50 medestudenten nog steeds op een goede baan, 40 zijn werkloos en 10 hebben een laaggeschoold baantje kunnen vinden. Sinisha studeert nog en heeft eveneens weinig hoop op het vinden van een goede passende baan na het behalen van zijn diploma. De enorme werkloosheid geeft mensen niet veel toekomstperspectieven. In het buitenland kunnen ze vaak ook niet terecht op niveau omdat de kwaliteit van onderwijs erg laag is met weinig praktijkervaring en verouderde boeken.
Op de terugweg naar Skopje kreeg ik ineens telefoon van het ministerie, ze hadden een brief voor me en waar ze die heen konden sturen. Maandag zal ik dus eindelijk te horen krijgen of ze mijn vragenlijst goedkeuren of niet, niet dat dit uitmaakt omdat ik inmiddels al druk bezig ben met dataverzameling.

Ik hoop dat jullie weer met plezier hebben gelezen,
en dat ik maar op de hoogte mag blijven van jullie kant van de wereld.

De foto's zijn te vinden op de volgende link:
https://picasaweb.google.com/yvette.nijboer/Macedonie#
(Griekenland staat er nog niet op)


Liefs Yvette