Genoeg te vertellen

Hoi allemaal,

Het is even gelden maar 3 week reizen en dan weer in Pune settelen kost nu eenmaal tijd. Na het festival Diwali was het tijd om de rest van Noord-India te gaan exploreren. Zeker in de kleine dorpjes in het Noorden van India is het heel normaal om kamelen te gebruiken als lastdier, en ook een olifant kom je af en toe tegen. Verder lijken de steden zowiezo op enorme dierentuinen. Inmiddels kijk ik nergens meer van op. Zelfs midden in miljoenen-steden is het doodgewoon om koeien, apen, geiten, schapen, ezels, paarden, kippen, honden en varkens te zien. Tja ik zal jullie alle details besparen en niet te veel ingaan op de steden die we hebben bezocht want als ik achter elkaar alles uit moet leggen dan ben ik wel even zoet!! (de route voor de geinteresseerde: Delhi, Mandawa, Jaipur, Udaipur, Pushkar, Ranthambor national park, Agra, Varanasi, Allahabad, Baratpur). Mocht iemand in detail informatie over al deze steden willen dan vertel ik dat wel adhv foto's als ik weer in Nederland ben ;).

Delhi en het Diwali feest had ik in mij vorige update al besproken.

Agra is een verschrikkelijke stad, met 1 van de mooiste gebouwen ter wereld.. de Taj Mahal. De vervuiling is in deze stad zo extreem dat de actuele waarden van luchtkwaliteit 5x boven de veiligheidslimiet van de WHO lagen. Op een afstand van 10m is al duidelijk smog te zien en overal op straat wordt afval verbrand. Na 1 dag had ik het gevoel dat mijn longen afgestorven waren en moest ik zo hoesten dat mn moeder en zus me bijna naar de dokter hadden gebracht. Maar toch hebben we ook in deze stad leuke momenten gehad, we hebben heerlijk cricket gespeelt met wat locale jongens die nauwelijks Engels spraken. En.. we hebben eindelijk gedag gezegt tegen onze verschrikkelijke bestuurder. Die man had zelfs nog het lef om te vragen om een fooi. Dus heb ik maar even duidelijk gemaakt dat: We tip for service and we didn't get any service" .. tja en toen waren we natuurlijk 'bad people'!
Over deze chauffeur kan ik hele verhalen vertellen, hij is namelijk 10 dagen meegeweest om ons van a naar b te brengen. Meestal via een d die we niet wilden en de c die we wel wilden over slaan. Ja ja een eigen taxi met chauffeur dat klinkt als ongekende luxe he!! Maar in India is dat heel normaal en erg betaalbaar.

Bijna aan het eind van onze rondreis hadden we besloten om langs Allahabad te gaan, een vriendin van mij uit Pune (Sanjana) komt hiervanadaan. En toen ik om wat tips vroeg zei ze dat ik bij haar moeder en broer (vader is in Dubai) moest logeren! Dus zijn we daar een nachtje gebleven.
Er zijn bepaalde belevenissen in India die ik probeer te vermijden, maar helaas is er soms geen goed alternatief. Zo vertikte ik het om met een fietsrickshaw te gaan, en al helemaal met ons drieën op één. Want ik vind het eigenlijk onethisch om me ergens heen te laten brengen door iemand die nauwelijks vet op zijn botten heeft en geen bijster goede fiets. Loodzwaar werk moet het zijn om mensen van a naar b te vervoeren over slechte wegen, steeds stoppen en weer vaart maken in de chaos van de Indiase verkeer. Maar helaas, in Allahabad zijn autorickshaws een zeldzaamheid. Dus zat er de eerste avond niets anders op, wij met zn drieën op de fietsrickshaw, en toen werden we ook nog es verkeerd gedropt. En daar sta je dan ... aan de verkeerde kant van de stad. Gelukkig zijn in India altijd lieve behulpzame mensen te vinden, (ongeveer net zo veel als irritante, lastige mensen die je willen afzetten). Dus daar stond een groep jongens waarvan eentje toch onze kant op moest, konden we wel meerijden in de auto. We moesten nog even een andere jongen ophalen, die erg trots bleek te zijn op het feit dat hij prins van weetikveelwaar was geweest als ze dat hele systeem niet heel lang geleden hadden afgeschaft. Bleek dat onze chauffeur in december misschien naar Pune zou komen en daar ook gestudeert had. Dus nummers uitgewisselt. De volgende dag werden we gebelt voor een kopje koffie, en daarna de vraag of we nog een ritje wilden maken in hun jeep. Met zn 6-en in de jeep, even wat alcohol en chips opgehaalt en toen net buiten de stad langs de ganges gereden. Erg gezellig en mooie zonsondergang en daarna de volle maan. Eh maar het is toch een jeep? Kan die niet off-road? Ja natuurlijk kan dat, dus wij over de rivierbedding van de ganges gehobbelt, hobbel, hobbel .. en toen niets. Auto vast! Geen beweging in te krijgen: stenen, stokken (van een kraampje gepakt, arme eigenaar), zand en uitgraven niets werkte. Uiteindelijk twee uur later met behulp van een legerjeep toch nog losgekomen. Snel naar Sanjana's huis toe en een uurtje later naar het treinstation gebracht door diezelfde jongens. Daar kregen mn moeder, zus en ik een mooie armband van 1 van de jongens en van alledrie kreeg ik rozen. Na een treinreis nog twee daagjes gerelaxed in een klein dorpje bij een groot vogelpark en toen weer naar het drukke Delhi om afscheid te nemen van mijn moeder en zus.
Hierna was het tijd om terug te vliegen naar Pune.

Terug in Pune heb ik het even een poging gedaan om het rustig aan te doen, dit ging precies een week goed! Ik had geen zin in elke avond weg gaan. Dus heeft het zeker een week geduurt voordat ik de meeste mensen weer gezien en gesproken had. Wel heb ik die 1e week nog een yoga les op het dak gehad om 7 uur 's ochtends en een avondje naar de film geweest. Nog een keertje wat wezen drinken met Nora (één v/d duitse meisjes die bij Kothari familie woont), Sanjana, Sanne en Karlijn. Dit was niet echt een succes omdat we door een scooter gevolgt en lastig gevallen werden. Uiteindelijk bij de koffie bar gewacht tot Karan er ook was zodat hij ons weer veilig thuis kon brengen. Daar gaat onze veilige buurt waar je zelfs 's avonds nog rustig in je eentje kan lopen :(. Het tweede weekend thuis was als vanouds weer druk en vol. Vrijdag (13nov) hadden we 's avonds een verjaardagsfeest van een 1-jarige jongen. Dit wordt een beetje anders geviert dan bij ons. Zo zijn er meer gasten dan op de gemiddelde bruiloft in Nederland en het er is van alles te doen. Er was een groot podium met hierop een profesionele kinder-dansgroep en een jongleerder met vuur, verder liep er iemand op enorme stelten en iemand in een konijnepak rond, waren er spelletjes en een luchtkussen voor de kinderen, een groot buffet inclusief chocolade fontijn, met als resultaat aan het einde van de avond zo veel cadeaus dat ik vrees dat de ouders een extra kamer bij het huis aan moeten bouwen! Op het feest zat ik bij een groep meiden waarvan er 1 ging trouwen op 10 dec .. ik heel voorzichtig ehmm wij zijn ook uitgenodigd voor een bruiloft 10 dec, is dat toevallig die van jullie? Ik had namelijk het bruidspaar zelf nog niet ontmoet maar was via een wederzijdse vriend uitgenodigd. Nu weet ik dus ook naar wie zn bruiloft ik ga!
De dag erna (14 nov) zijn we samen met Anjali en zes duitsers in een mini busje naar het hillstation Mahabaleshwar geweest. Het was erg leuk om een keertje een dagje met Anjali weg te gaan en de plek was ook mooi. Hier hebben we nog wat aardbeien gekocht, een fort en wat tempels bezocht en van het uitzicht genoten. Wel is het zo dat na de drie treks die we met de National Education Foundation (NEF) hebben gemaakt dit toch een beetje tegenvalt kwa natuur. Zondag ben ik naar de film geweest met een vriend en 2 van zijn vrienden. Daarna wilden we op de motor touren maar het begon weer hard te regenen. Dit is vreemd voor November want dan hoort er eigenlijk geen regen meer te vallen. Dinsdag en woensdag (10 en 11 nov) was het nog veel erger, toen is er in 24 uur meer dan 75mm regen gevallen! Dit kwam omdat er een cycloon vlak in de buurt langsging. Veel problemen door omgevallen bomen en ondergelopen straten, door de regen waren gewassen zoals katoen en graan ook zwaar beschadigd.
Maandag 16 nov had ik afgesproken met een Amerikaans/Nederlandse jongen (Brayden) waarmee Marlies omging toen ze in India was. Erg gezellig en hij studeert op de film academie dus ik mag nog een keertje komen kijken naar filmopnames.
Echter eerst moet ik naar Nepal toe 24 nov om mijn visum te vernieuwen. En als dat niet lukt dan heb ik een probleem :s. Nu ben ik aan het wachten op iemand die beweerd dat hij wel ff iemand weet die mn visum kan verlengen... as if! Nou ja is iig het proberen waard, zolang het legaal gebeurd. Want de gevangenis is een avontuur waarop ik niet zit te wachten :p.

Pune, of de buurt waar wij wonen, is trouwens net een klein dorp. Iedereen heeft connecties met elkaar! Om een (lang) voorbeeld te noemen, zondag (22 nov) ging de NEF trek niet door, dus had ik met Brayden afgesproken om naar een NGO te gaan waar hij wekelijks met kinderen werkt. Deze kinderen (2-7jr.) zijn duidelijk achter in de groei en sommige hebben rijstbuikjes. Ze wonen in een super klein appartementje met ong 10-15 kinderen. En dan bedoel ik 4 kamertjes van een paar vierkante meter. Deze kinderen zijn allen afkomstig van prostituees, sommige hebben nog wel contact met hun moeder maar een aantal ook niet. Heel erg indrukwekkend, en je merkt dat ze vooral behoefte hebben aan aandacht en fysiek contact met mensen. Ze zijn zo enthousiast om je te zien dat het echt goed voelt om te doen! Na deze kennismaking heeft Brayden me meegenomen door de rosse buurt, hier zag je veel meisjes staan die nog zeker geen 18 waren. Vreemd om ze in de deuropeningen met zware make-up te zien staan. Overigens wel volledig gekleed, in een rokje en een gewoon shirt. Dan vraag je je toch af waar hun kinderen later terecht moeten komen, dit is toch wel een hele andere kant van India dan de rijke mensen waar wij mee omgaan ons laten zien! Hierna ben ik met Brayden naar de film campus gegaan voor lunch. Sanne kent ook een jongen (Ahmed) van de filmcampus en die kwam ineens bij onze tafel staan ... ohh zeg ik toen ik zn naam hoorde, ik heb veel over jou gehoort!!! Hij helemaal verbaast :p. Later zat ik in Braydens kamer een film van hem te kijken, komt ineens de beste vriend van Ahmed (Rajeev) heel toevallig (ehum) langs om iets te vragen. Binnen 1 minuut vroeg hij mn nummer (ja erg tactisch zijn ze niet). Maar omdat zn telefoon niet werkt belde hij met Ahmeds nummer. Omdat ik over 1.5 dag naar Nepal zou vertrekken moesten we daarvoor natuurlijk nog wel een keertje afspreken .. maar wanneer? want hun hebben de hele dag les (zelfs op zondags) en ik heb de dag voordat ik na Nepal ga ook genoeg te doen! die zondagavond hadden we afgesproken met een vriend van ons. Dus toen we om 00.30 terugkwamen moesten Sanne en ik toch nog even langs de filmcampus om bij te kletsen met Ahmed en Rajeev. En hun korte film bekijken, en een andere hele lange speelfilm bekijken, ja en toen moesten we om 4 uur 's ochtends nog naar huis toe, op de motor. Alleen die 2 minuten die het duurt van de filmcampus naar ons huis werden uiteindelijk een 2 uur durende tour door de stad ... super tof want 's nachts is het redelijk rustig op de wegen. Op deze manier gaat het steeds als we mensen ontmoeten, altijd kennen ze wel weer andere mensen die wij ook kennen, en dat in een stad van 3.3 miljoen mensen!

Trouwens als ik nog wat langer in India blijf dan leer ik vast wel een keer om mn laptop vaker op te laden, zodat ie steeds vol is als de stroom uitvalt. :p

Fijn om nog steeds zoveel van iedereen in Nederland te horen. Vanacht realiseerde ik me ineens dat ik nog maar 4.5 maanden weg ben. Maar na alles wat ik heb gezien, gedaan, meegemaakt lijkt juli erg ver weg te zijn!

Heel veel liefs,
Yvette

kheb niet zo veel fotos online gezet nog, maar hier kleine selectie, ging wat mis met uploaden dus een aantal zijn hetzelfde.

http://picasaweb.google.co.in/yvette.nijboer/3WeekNoordIndia#
http://picasaweb.google.co.in/yvette.nijboer/Selectie3WeekNIndia#