Fijne feestdagen!

Zelf ben ik me er eigenlijk nooit bewust van maar mijn leven is geen eiland en de dingen die ik doe beinvloeden direct of indirect andere mensen. Hiervan werd ik me goed bewust toen een vriend uit India me vertelde dat hij niet naar het strandkamp zou gaan rond kerstmis omdat ik er ook niet zou zijn, en een andere vriend zou in december naar Pune komen maar heeft dit gecancelt omdat ik in Nepal was. Toch wel raar om te horen dat mensen hun plannen veranderen om mij!
Maar ja ik zit vast in Nepal, en dan ook nog es drie dagen in een bergdorpje genaamd Bandipur. Hier was weinig van de staking te merken, auto's rijden er toch al niet! Gelukkig was het internet cafe open de tweede dag, want in Kathmandu was de sfeer grimmig met demonstraties en ambulances die bekogelt werden. Het was zelfs in nl op het nieuws dus wou ik wel ff laten weten dat ik in het meest vredelievende dorp ter wereld vast zat :p. In Bandipur bleken tijdens de staking precies 10 toeristen vast te zitten. Dit waren drie Fransen die erg op zichzelf waren, het Candese stel dat ik in de Jeep rit omhoog had leren kennen. Van hen heb ik twee boeken gekregen, gelukkig anders had ik die drie dagen niet overleefd ;). En met hen heb ik een hike gemaakt naar wat schijnbaar de grootste grot van Nepal is. Buiten stond een groot bord, nooit met minder dan 3 naar binnen en altijd MET een gids. Maar alles staakt dus ook de gidsen, en de vrouw durfde niet zover dus ik met de Canadees toch de grot in, zo gaaf die enorme ruimte en met touwen en een ijzeren ladder een stuk afgedaalt totdat een ondergrondse rivier alles wel erg glibberig maakte. Dit was absoluut de zware klim terug naar Bandipur meer dan waard!
Na een uurtje klimmen in de bergen kom je vanuit Bandipur op prachtige uitzichtpunten! Nou ja bergen, heuvels? Ik weet niet goed hoe je het moet noemen. Want in Europe zou je alles tussen de 1000-2000m bergen noemen toch? Maar als je dan hier op zo'n 'berg' staat en je omdraait zie je aan de horizon ineens de witte toppen van de 6500-8000m bergen opdoemen ... tja en daar sta je dan op 1500m 'hoogte' ... alles is relatief!
De avonden heb ik gevult met heerlijk eten samen met een Nederlander, australiër, amerikaan en een fransaise. Vanaf 7 uur is alles donker en vaak ook nog zonder elektriciteit. Het dorp had nauwelijks generators dus prachtig om midden op het donkere dorpsplein met zn allen op de grond naar de sterren liggen kijken. zoveel meer sterren dan we in Nederland kunnen zien, en toen zag ik ook nog twee vallende sterren *ik wens...*.
Na de staking was de hoogste tijd voor mij om te vertrekken (23dec), op weg naar Chitwan National Park! De reis ging als volgt: Eerst met een overvolle jeep de berg af naar het dorpje vanwaar de bussen vertrekken, toen in een wederom overvolle bus richting Chitwan. Daar werd ik in het verkeerde dorpje zo'n 20km van de plaats van bestemming gedropt. Of ik een taxi wou voor 1000 rupee, ehmm nee dank je. Liever de lokale bus voor 20. Die bus dumpte me keurig 6km voor de plaats van bestemming -zucht-. Maar gelukkig was daar een jeep van een hotel. Waar ik dus niet naar toe wou. En nee ik wilde ook niet eerst even kijken en dan pas weg. Na 10 keer nee gezegt te hebben kwamen we eindelijk bij hun hotel aan. Of ik toch niet even wil kijken, kost immers niets. Ok dan, en tja dan toch maar de kamer genomen, want nog es 1k lopen zag ik niet zitten. Het is toch maar goed dat ik de gave heb om zo goed nee te zeggen! ;).
Na een rondje door het dorp kwam ik twee Amerikanen tegen die de weg vroegen. Iets met olifanten en voetbal. Geen idee maar ik wil wel meelopen, is niet alsof ik iets beters te doen heb. Dus wij samen richting de rivier gelopen langs enorme felgele mosterdzaad velden en huisjes waarvan de muren gemaakt zijn van modder, schijnbaar gemengt met olifantenstront. Bleek dat we nog een uurtje moesten wachten, met op de achtergrond het geluid van een Maoist rally, als ze maar geen nieuwe staking voorbereiden! Aan de overkant van de rivier zagen we inmiddels de olifanten aan komen lopen, moesten we alleen nog even de rivier over. Maar hoe? Juist ja door het water heen. Maar dan wordt mn spijkerbroek nat, en mn schoenen, ik ben nou eenmaal niet zo groot. Oplossing: meeliften op de rug van een Amerikaan! Ik weet niet of jullie de film "The Green Mile" hebben gezien maar beide Amerikanen (broers) hadden wel wat weg van die man, Oftewel: lang, donker en gespiert! Ze waren allebei langer dan 1.90m en voornamelijk spieren. Dus het was geen probleem om me over de rivier te dragen, hun een work-out en ik droog aan de overkant, win-win situatie toch?? Daar hebben we naar een olifantenvoetbalwedstrijdoefening (jaja) gekeken, één van de twee ballen begaf het nadat een olifant er per ongeluk op stond.. maar verder waren het echte pro's!'s Avonds ben ik met de Amerikanen gaan eten en nadat ik allang vol zat waren hun nog druk bezig al het bestelde eten naar binnen te werken, ze hadden zo ongeveer de halve menukaart bestelt! Nou is het eten daar ook geweldig, en heb ik nergens anders meer gegeten. De volgende dag vertrokken ze dus moest ik mezelf weer gaan vermaken. Ik vind het zo bijzonder om zoveel verschillende mensen te ontmoeten met allemaal geweldige verhalen, avonturen en tips. En eerlijk is eerlijk, vergeleken met de meesten heb ik weinig van de wereld gezien! Zo bleek ik de slaapzaal niet meer voor me alleen te hebben maar te delen met een Zwitsers meisje die al een half jaar aan het reizen was over land met haar motor om hier te komen, en ze had nog 1.5 jaar geplanned. Nepal ervaart trouwens een ware Holland invasie, ze zijn werkelijk overal! De nieuwe goedkope directe verbinding schiphol-kathmandu is één van de redenen.
De tweede dag in Chitwan ben ik eerst op aanraden van de Amerikanen naar de rivier gegaan om de olifanten te wassen (en mezelf tegelijkertijd). Het water was zo koud dat het stoomde, dus ik was de enige gek die op de olifant klom. En toen het water in terwijl iedereen op de kant foto's maakte. Super gaaf om op zo'n groot dier te zitten en steeds dieper het water in te gaan. Toen de olifant op haar zij ging liggen was ik nog wel even bang dat ik eronder zou vallen ... het zal je maar gebeuren! Maar een helpende hand van de trainer en ik zat weer stevig. Erg leuk en de kou meer dan waard.
De dag erna met een jeep het park in, volgens iedereen is een olifantentocht meer de moeite waard, maar officieel gaat die het nationale park niet in en de jeep gaat een stuk verder. Zelf vind ik het minstens zo leuk om de verschillende ecosystemen in het park te bekijken als het spotten van wilde dieren. Nou ja bijna net zo leuk dan. Want het hoogtepunt van onze jeep safari was toch wel dat we twee neushoorns op nog geen 10m afstand hebben gezien! En de wilde zwijnen, herten, krokodillen en... zelfs een paar wilde kippen. En dat op 1e kerstdag! 's avonds gezellig met een groepje rond het kampvuur gezeten met kerstboom op achtergrond. En kreeg ik zomaar mijn allereerste kerstcadeautje ooit, een sticker ;). En toen was het tijd om weer naar Kathmandu terug te gaan, een dramatisch trage busrit in een tempo dat ik fietsend nog sneller had kunnen doen.
Wat ik in al deze verhalen nog weinig heb vermeld is dat je regelmatig word herrinert aan het feit dat Nepal één van de armste landen ter wereld is en 24% van de bevolking minder dan 1 dollar per dag verdient en dat bijna 40% van de Nepalesen van minder dan 2 dollar per dag leeft (alhoewel Lonely Planet een percentage geeft van 82%!!!!) en maar liefst 41% van de bevolking 'undernourished' is. Zo zijn er de NGO's die overal aanwezig zijn, rijden er auto's rond en staan er enorme kantoren van Unicef, het Wereldvoedselprogramma, de VN en USAID. Heb ik inmiddels meerdere SOS-kinderdorpen gezien. Van een afstandje kinderen zien werken in de baksteen fabriek en straatschoffies lijm zien snuiven. Toch hebben de kleine arme dorpjes aan de rand van de weg wel hun schoonheid. Het leven speelt zich voornamelijk buiten af dus overal zie je kinderen spelen, mensen in groepen bij elkaar kletsen en mensen samen douchen aan de kant van de weg bij de talloze waterpompen (natuurlijk wel constant gewikkelt in een grote handdoek of kleding), en vreemd genoeg lijkt het voor vrouwen een sociale aangelegenheid om elkaar uitgebreid te ontluizen in de zon op de veranda van hun huis.

Tot zo ver mijn verhalen, ik hoop dat iedereen een fijne kerst heeft gehad en alvast een heel gelukkig nieuw jaar!!

Liefs Yvette

En ja ik weet het ik heb de eerste witte kerst sinds 1981 gemist ;)

foto's zijn te zien op:
http://picasaweb.google.com/yvette.nijboer/Nepal02#