I´m like a bird in the sky!

Yo tengo dinero!! (ik heb geld)

Ben ik in Mérida, heb ik toch maar weer geld nodig, zeker omdat de supermarkt dubbel zo duur is als thuis en ik ook leuke dingen wil doen.
Dus ik op zoek naar een pinautomaat, niet zo moeilijk te vinden. Direct om de hoek zit er 1.. die kapot is.
Bij de bushalte is ook een automaat, na een half uur in de rij gestaan te hebben ga ik aan de slag in het Spaans: klant/geen klant; debit/debit en nog een hele zooi vragen.
En pas daarna zeggen dat ze mn pas niet accepteren. Even verderop maar weer een uur in de rij gestaan en toen eindelijk mijn geld. Elke automaat is weer een verassing,
sommigen vragen een extra id-code, anderen vragen om een vingerafdruk en weer anderen zeggen dat je niet naar de geldla mag kijken omdat er een laser zit die je anders misschien verblind.

Tja voor ik verder vertel over Mérida moet ik toch nog wel wat meer dingen vertellen over Playa de Colorado, want die laatste dagen daar heb ik nog veel beleefd!
Donderdagnacht (22 juli) besloten we de bar direct naast onze lodge te gaan proberen, die middag haddern we er al even een biertje gedronken,
en een meisje uit het ´Deense kamp´ tegengekomen. ´s Avonds hebben we haar weer ontmoet, samen met mijn Spaanse groepgenootjes Ronnie en Liam.
Van de bar hoef je je weinig voor te stellen, het lijkt van buiten op een gevangenis, maar met wat verotte houten stoeltjes en twee straathonden aan onze voeten is het toch erg gezellig.
De eigenaar had wat moeite zeer slechte muziek zacht te houden, maar dat hoort er allemaal bij.
Rond een uurtje of 2.00 snachts verlieten we de bar om naar het strand te gaan om even te zwemmen .. heerlijk in één van de visserboten te relaxen en nog even rustig te kletsen zonder over de muziek heen te schreeuwen.
Daarna natuurlijk de volgende dag om 8.30 uur na het ontbijt fris en fruitig te beginnen met de Spaanse les.
De Spaanse les gaat eigenlijk heel goed, onze docent Antonio is hilarisch. Hij heeft een paar standaard uitspraken die vreselijk irritant zijn, maar ergens ook grappig.
Als ons Spaans goed gaat dan roept hij vol vreugde met zijn brilliante accent: ´This is no easy, but we are flying man!´ .. en die lastige werkwoorden: ´We are gonna kill those verbs today!´
Tja verder heb ik vrijdag avond, nadat ik in Puerto la Cruz een busticket heb gekocht voor zondag, de 9m hoge klimmuur beklommen wat erg leuk wat.
Ik zou eigenlijk de hele week al een keer duiken, maar de trips werden steeds gecanceld, hier baalde ik behoorlijk van zeker toen ook de zaterdag (mijn laatste dag in Playa) niet doorging.
Gelukkig was er nog een alternatief, we zouden een vissersboot + visser huren en de dag doorbrengen op het water en de talloze eilanden voor de kust.
Onze eerste stop was de markt van Santa Fé beroemd in Venezuela voor de vis. In het haventje zaten tientallen pelicanen die hiervan duidelijk ooki op de hoogte waren.
Wel moesten we met zn 6en heel dicht bij elkaar blijven, tassen stevig vast en vooral geen foto´s maken want Santa Fé is ´Muy malo´ .. lastige plek om de motor van de boot kapot te hebben,
maar gelukkig is Ronnie een automonteur of zoiets en heeft hem dus weer gefixed. Na aas te hebben gekocht kon de tocht beginnen, wat we de hele dag hebben gedaan is niet veel.
In elk geval weinig vissen en al helemaal geen oestervissen wat ons oorspronkelijke plan was.
We hebben wel in een prachtige omgeving gezwommen, heel veel dolfijnen gezien, witte toeristische stranden bezocht en natuurlijk net toen we kilometers weg waren van de bewoonde wereld ging de motor kapot.
De boot hebben we naar een klein eilandje gesleept en we waren bang dat we daar de nacht door zouden moeten brengen, had ik geen probleem gevonden want het was prachtig en ik heb er een enorme schelp vandaan die ik het land uit hoop te smokkelen. Gelukkig haddem we onze held Ronnie die wederom de motor fixte.
Alsof dat nog niet erg genoeg was viel later ook nog de propellor eraf, maar zelfs dit kon met veel moeite gemaakt worden. En toen konden we eindelijk weer richting huis.
Die nacht ben ik voor de verandering maar niet mee wezen feesten, en dat was maar goed ook want het eindigde met een stel zwaar dronken mensen en een grote brandplek in de hangmat.
En ik moest de volgende dag op de bus richting Mérida. Nu blijkt dit een 20 urige busrit te zijn, terwijl ik 8 jaar geleden na een busrit richting Italie had gezworen dit nooit meer te doen.
Er bleek nog iemand van Jakera mee te gaan richting Mérida, een man die de hele week video´s had gemaakt voor youtube ter promotie. Hij was van het type ´de leuksten thuis´ en was altijd half dronken aan het dansen met zn Franse petje op. Ik hoopte dus op een zitplaats ver van hem, want dit zag ik niet zitten voor 20-uur. Gelukkig bleek hij niet zo te zijn als mijn eerste indruk deed vermoeden.
Hij regelde direct zitplaatsen helemaal voorin, met veel beenruimte en hij bleek gewldige verhalen te hebben over de 6 maanden dat hij jonglerend door Europa heeft gereis. Verder was hij zeer intelligent en bleek hij een grote passie te hebben voor vogels. Dus de busreis was prima, en ik kwam zowaar redelijk fit aan in Mérida .. na 24 uur want onze chauffeur had de achterruit eruit gereden.
Onderweg reden we door Caracas wat een intersante ervaring was, aan de ene kant redelijke woontorens en aan de andere kant de levensgevaarlijke barrios (sloppenwijken). Inmiddels heb ik zoveel verhalen gehoord over Caracas dat ik eigenlijk wel nieuwsgierig ben! Schijnbaar kent iedereen die er woont wel iemand die ik beroofd of ontvoerd voor losgeld.

Mérida is gelukkig wel een hele veilige stad waar je zelfs ´s avonds rustig rond kunt lopen, in ons hostel zijn slechts 8 mensen, dus het is wel rustig maar ook gezellig. elke dag heb ik 2 uur Spaanse les, en de kwaliteit en het tempo zijn hoger als in Playa. Verder ben ik sinds dinsdag (27 juli) aan het werk in Abansa, een weeshuis|opvangcentrum voor kinderen. Het ligt in een klein dorpje ongeveer een half uur met de bus vanuit Mérida. De bus is erg goedkoop, mede omdat een volle tank benzine in dit land minder dan 1 euro kost. Hoeveel kinderen er precies zijn in Abansa weet ik niet, maar ik geloof een stuk of 10. Ze zijn niet allemaal wees, maar door omstandigheden kunnen ze niet of niet altijd bij hun ouders wonen. En momenteel is er een 1 maand oude baby die in het ziekenhuis is achtergelaten. De oudste kinderen van 8-12 jaar zijn dol op voetballen en makkelijk te vermaken. De jongsten zijn wat moeilijker, de meesten hebben (lichte) gedragsproblemen en kunnen niet samen spelen.
Elke 5 minuten ligt er wel één te krijsen. Vooral een jochie van een jaar of twee is moeilijk, hij lijkt achter in de ontwikkeling (kan bijna niet praten, reageert slecht op vragen etc) en vertoond tekenen van een hechtingsstoornis. Zo liep hij direct mijn eerste dag krijsend alle vaste begeleiders en oudere kinderen voorbij om door mij (een vreemde) getroost te willen worden, nadat een ander kind hem een flinke bijtafdruk had bezorgt. Verder kan hij slecht alleen spelen, en vraagt hij constant fysieke aandacht. Er is dus nog veel te doen daar en ik wou dat mijn Spaanse beter was zodat ik nog meer kon helpen. Inmiddels ben ik ook twee keer meegeweest naar een soort voedselbank waar ze elke dag een warme maaltijd op kunnen halen. Die voedselban verstrekt eten aan ongeveer 150 mensen.

De hele week hebben we weinig gedaan, ik was elke dag moe van mijn Spaanse les en het vrijwilligerswerk.
Wel ben ik nog naar een voetbalwedstrijd geweest: Venezuela tegen Nigaragua! Erg gaaf alhoewel het stadion maar half vol zat. Vooral de 150 politiemensen die er zaten maakten er een echt feest van.
Volgens mij hebben die de hele 90 minuten lopen dansen en joelen, ook hadden ze paraplus mee in de driekleur van Venezuela, en natuurlijk ontbrak hun orkest niet :p.
Nu is het weekend en geniet ik vol op!
Gisteravond (vrijdag 30 juli) zijn we wezen bowlen en vanmorgen was het zover: PARAGLIDEN!!! Dit was mijn eerste keer en het was super super gaaf!! Prachtig uitzicht en natuurlijk heel veel foto´s gemaakt.
De landig was wel heel hard, dus bleef ik eerst even liggen met de vraag op hoeveel plaatsen mijn voet gebroken zou zijn, maar natuurlijk viel dat reuze mee en kan ik als het goed is morgen gewoon mee hiken in de bergen. Vanavond is de panning om uit te gaan, samen met drie Venezuelanen die we venmorgen bij het paragliden hebben ontmoet.

Genoeg te doen, maar nu eerst even mijn Spaanse huiswerk voor maandag maken!!

Liefs Yvette